Εξασθενές χρώμιο: πρόβλημα όλης της Ελλάδας


Δεν θα μπορούσαμε αφήσουμε ασχολίαστο το θέμα του εξασθενούς χρωμίου στα εδάφη και στα νερά ορισμένων περιοχών.
Συνάδελφοι, επιστήμονες, πανεπιστήμια έχουν κάνει πολλές και εμπεριστατωμένες αναλύσεις για τις περιοχές (κυρίως βορειοανατολική Αττική και Βοιωτία αλλά όχι μόνο) που αφορούν στις περιεκτικότητες, στα ασφαλή (μάλλον μη ασφαλή όρια), στον κίνδυνο για τη δημόσια υγεία και πολλές από αυτές έχουν αναρτηθεί στο διαδίκτυο. Αν κάποιος ενδιαφέρεται είναι πολύ εύκολο να βρει ότι επιθυμεί. Θα ασχοληθούμε περισσότερο με το ποιοτικό θέμα του προβλήματος, όχι με το ποσοτικό.
Κάποιοι «κύριοι», είκοσι ή τριάντα στον αριθμό (ίσως πολύ λιγότεροι), αποφάσισαν ότι τους κόστιζε πολύ η επεξεργασία του εξασθενούς χρωμίου που περιέχουν τα λύματά τους και έτσι αποφάσισαν να τα ανακυκλώνουν ρίχνοντάς τα σε ποτάμια (π.χ. Ασωπός) ρέματα ή πηγάδια. Αδιαφορώντας βέβαια για τις επιπτώσεις, αδιαφορώντας για την υποβάθμιση του περιβάλλοντος, αδιαφορώντας για τους θανάτους που πιθανόν να προκαλέσουν, αδιαφορώντας για τα παιδιά που πίνουν νερό, αδιαφορώντας για όλα τα υπόλοιπα εκτός από την τσέπη τους.
Και το πρόβλημα φυσικά δεν σταματάει εδώ. Δεν αφορά μόνο στα Οινόφυτα, Σχηματάρι, Ωρωπό, Κορωπί. Τα καρώτα, τις πατάτες, τα κρεμμύδια τα καταναλώνει όλη η Ελλάδα καθώς και πολίτες άλλων χωρών του εξωτερικού. Τα προϊόντα διατροφής που παράγονται στην περιοχή από το νερό της περιοχής, επίσης τα καταναλώνει όλη η Ελλάδα και όχι μόνο. Κάποιες μεγάλες εταιρίες τροφίμων ισχυρίζονται ότι χρησιμοποιούνε νερό από άλλες περιοχές (ΕΥΔΑΠ) ή κατάλληλα επεξεργασμένο. Φυσικά δεν έχουμε κανένα λόγο να αμφιβάλλουμε. Τι γίνεται όμως με τις μικρότερες επιχειρήσεις, εργαστήρια παραγωγής τροφίμων, ειδών ζαχαροπλαστικής, ποτών, αναψυκτικών και άλλα; Πως αυτοί οι επιχειρηματίες θα εφαρμόσουν ένα σύστημα ασφάλειας τροφίμων και πως θα γίνουν αξιόπιστοι στην αγορά για την ασφάλεια των τροφίμων που παρέχουν; Το κράτος που θα έπρεπε να εγγυάται για την ποιότητα του νερού πως θα πάει να κάνει έλεγχο και θα το βρει ακατάλληλο για την επεξεργασία των προϊόντων;
Γιατί οι ξένοι να προτιμήσουν τα Ελληνικά προϊόντα όταν υποψιάζονται ότι μπορεί να είναι μολυσμένα; Και φυσικά ο κόσμος εκτός Ελλάδος δεν γνωρίζει ούτε που είναι τα Οινόφυτα ούτε που είναι η Μεσσαπία, γνωρίζει την Ελλάδα. Και θα προτιμήσει να αγοράζει προϊόντα διατροφής από άλλες χώρες, δεν έχει κανένα λόγο να δίνει στα παιδιά του «ύποπτα», όπως μπορεί να θεωρήσει, προϊόντα.
Είναι καιρός οι πολίτες όλης της Ελλάδας, οι μεγάλες επιχειρήσεις τροφίμων, των οποίων βλάπτεται η φήμη από την μόλυνση και οι μικρότεροι επιχειρηματίες οι οποίοι έχουν ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα, μια και πολλές φορές δεν είναι σε θέση να επεξεργάζονται το νερό που τους παρέχεται, να απαιτήσουν από τις τοπικές αυτοδιοικήσεις να κάνουν σωστά τους ελέγχους τους οποίους υποχρεούνται. Γιατί οι Νομαρχίες και οι Δήμοι είναι υπεύθυνοι να ελέγχουν για την καλή ποιότητα του νερού. Είναι επίσης υπεύθυνοι να ελέγχουν και την λειτουργία σύμφωνα με τους όρους της άδειας λειτουργίας τις επιχειρήσεις, ιδιαίτερα αυτές που παράγουν τοξικά απόβλητα ή εγκυμονούν κίνδυνο για τη δημόσια υγεία. Δεν είναι δύσκολο να υποψιαστεί κανείς ότι το νερό μπορεί να περιέχει εξασθενές χρώμιο όταν στην περιοχή λειτουργούν επινικελωτήρια ή άλλες βιομηχανίες στα απόβλητα των οποίων μπορεί να περιέχεται εξασθενές χρώμιο. Αλλά και όταν είναι σίγουρο ότι υπάρχει, οι δημόσιοι φορείς κωλυσιεργούν και οι εν λόγω βιομηχανίες εξακολουθούν να λειτουργούν. Αρχίζουν ατέρμονες συζητήσεις για τα όρια του εξασθενούς χρωμίου και του ολικού χρωμίου στο νερό και στο έδαφος, αν και πόσο βλάπτει, αν συνδέεται η αύξηση των καρκίνων και άλλα πολλά τέτοια.

Κύριοι ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΞΑΣΘΕΝΕΣ ΧΡΩΜΙΟ ΣΤΟ ΝΕΡΟ ΜΑΣ! Τελεία!
Το θέμα δεν είναι αν η περιεκτικότητα εξασθενούς χρωμίου στο νερό είναι 30 μg/l ή 80 μg/l. Το θέμα είναι ποιος διοχετεύει εξασθενές χρώμιο στο νερό. Όσες βιομηχανίες παράγουν απόβλητα με εξασθενές χρώμιο, να ακολουθήσουν τις διεργασίες για ανακύκλωση, που επιβάλει η μελέτη περιβαλλοντικών όρων με την οποία έχουν εφοδιαστεί (αν έχουν) ή βρουν κατάλληλη επεξεργασία. Ο υδροφόρος ορίζοντας και το έδαφος δεν χώρος εναπόθεσης των τοξικών αποβλήτων κανενός.
Και τα πρόστιμα; Ποια πρόστιμα; Αυτά που επιβάλλονται (αν επιβάλλονται) μετά από πολλά χρόνια και μειωμένα μετά από δικαστικές αποφάσεις; Και αν είναι πιο οικονομικό κάποιος να πληρώνει πρόστιμο από το να επεξεργάζεται τα λύματά του, τι θα κάνουμε. Θα πίνουμε νερό και θα τρώμε ψωμί με εξασθενές χρώμιο ή θα εισάγουμε ακόμη και το ψωμί που τρώμε;
Μήπως είναι καιρός αντί για πρόστιμα κάποιοι να αρχίσουν να πηγαίνουν φυλακή; Κάποιοι που καταστρέφουν τη δημόσια υγεία, που υποβαθμίζουν τη φήμη των προϊόντων της ελληνικής βιομηχανίας τροφίμων (από τους ελάχιστους κερδοφόρους τομείς της ελληνικής οικονομίας), που αμαυρώνουν την εικόνα της Ελλάδας, που απομειώνουν την αξία της περιουσίας των Ελλήνων πολιτών, (χωράφια, επιχειρήσεις, κατοικίες), που υποβαθμίζουν το περιβάλλον, που παραβαίνουν τη ελληνική και κοινοτική νομοθεσία, που παραβαίνουν τους όρους αδειοδότησης.
Όσον αφορά σε περισσότερες λεπτομέρειες για το θέμα μπορείτε να βρείτε πολλές συνδέσεις με sites και blogs στο λογαριασμό μας  στο twitter (skiadas_eng). Με κάποιες από τις εγγραφές είναι πιθανόν να μην είμαστε απόλυτα σύμφωνοι αλλά σίγουρα αποτυπώνουν το μέγεθος του προβλήματος. Πρέπει όλος ο παραγωγικός κόσμος να συστρατευθεί για να αποτρέψει περεταίρω υποβάθμιση του περιβάλλοντος, της οικονομίας, της δημόσιας υγείας, και της ζωής των πολιτών αυτού του τόπου. 

 


 

 

επικοινωνήστε